Tegenwoordig heeft een gemiddelde smartphone meer rekencapaciteit dan de hele NASA ter beschikking had toen ze de eerste man op de maan lieten landen. De impact daarvan viel mij eigenlijk pas op na het spelen van een spelletje: Carmageddon.
De game, die sinds kort in de Android store staat is een rechtstreekse kopie van het origineel dat uitkwam in 1997. In het spel is het de bedoeling dat je met auto’s de ander kapot beukt, en eventueel wat voetgangers plat, de reden dat het spel destijds in het nieuws kwam. Als je de game nu ziet vraag je je af waar iedereen zich zo druk om maakte, de graphics zijn niet geweldig en het geheel is zeker niet serieus te nemen want het bloed vliegt in het rond en de voetvangers maken allerminst een serieuze indruk om weg te rennen.
Ik weet nog goed dat ik de game voor het eerst zag, ik was 14 jaar, bij een vriendje thuis. Zijn computer was een state- of the art Pentium 200MMX en had 32MB ram. En zelfs op zijn computer waren er haperingen. Dat niet alleen: de game was ook nog eens erg groot voor z’n tijd, dus er moest ook nog eens schijfruimte worden vrijgemaakt. Maar goed: toen het eenmaal draaide en de computers elkaar in een lokaal netwerk ook zagen kon de pret beginnen: moeiteloos beukten we urenlang op elkaar in, daarbij zoveel mogelijk voetgangers rakend.
Terug naar de smartphone, want waarom hebben we allemaal een mini-computer op zak? Niet speciaal om bloederige racegames op te spelen. We hebben de smartphone op zak omdat deze ons verbind met de buitenwereld. Door middel van tweets, Facebook berichten, en WhatsApp blijven we ‘connected’. Vreemd genoeg is dat niet specifiek de reden dat we hele sneller smartphones hebben: de noodzaak om dit allemaal tegelijkertijd te doen, en daarbij ook een YouTube video willen zien is de belangrijkste reden dat de vier grote fabrikanten allemaal in een race zijn geraakt om een ‘snel’ mobieltje te produceren: Samsung, Nokia, LG en natuurlijk Apple vechten elkaar de tent uit om de beste- en dus ook snelste smartphone te produceren. Snelheid zorgt er voor dat er meer transistoren op een kleine oppervlakte moeten ‘schakelen’ (tussen 0 en 1 welteverstaan) en dat er hierdoor meer warmte vrijkomt. Niet alleen dat is een hindernis: ook het batterijverbruik holt achteruit, hetgeen eigenlijk iedere smartphone gebruiker een doorn in het oog is.
En dan zijn er nog de problemen rondom het Internet. Waar mijn Pentium 166MMX gehandicapped bleek op het gebied van snelheid kon hij in ieder geval leunen op een (toendertijd Chello) Internetverbinding die makkelijk 200 kB/s haalde, een snelheid die je nu op straat via 3G misschien theoretisch wel kunt halen, maar in de praktijk eigenlijk bijna nooit. Dat maakt de smartphone ook wel weer een eenzame strijd leveren: prima voor in de huiskamer op het snelle wifi, maar enigszins beperkt in de ‘echte’ wereld door het gebrek aan bandbreedte en batterij. Waneer die twee factoren langzaam op zullen lossen gaan we een heel nieuw tijdperk in, waarvan ik Hangouts van Google misschien nog wel het sterkste voorbeeld vind: draadloos- en moeiteloos videobellen met meerdere mensen tegelijkertijd: dat lijkt me een fantastische toekomst.
